به که باید دل بست؟

به که شاید دل بست؟

 سینه ها جای محبت، همه از کینه پر است   .  - هیچکس نیست که فریاد پر از مهر تو را ـ گرم، پاسخ گوید

نیست یکتن که در این راه غم آلوده عمر ـ  قدمی، راه محبت پوید

 خط پیشانی هر جمع، خط تنهائیست  - همه گلچین گل امروزند ـ در نگاه من و تو حسرت بیفردائیست   .  

به که باید دل بست ؟

به که شاید دل بست ؟

نقش هر خنده که بر روی لبی میشکفد ـ  نقشه یی شیطانیست-در نگاهی که تو را وسوسه عشق دهد ـ حیله پنهانیست   .  

خنده ها میشکفد بر لبها ـ تا که اشکی شکفد بر سر مژگان کسی

همه بر درد کسان مینگرند ـلیک دستی نبرند از پی درمان کسی

از وفا نام مبر، آنکه وفاخوست، کجاست ؟ ریشه عشق، فسرد

واژه دوست، گریخت- سخن از دوست مگو، عشق کجا ؟ دوست کجاست ؟

چاه هم با من و تو بیگانه است - نی صد بند برون آید از آن، راز تو را فاش کند

درد دل گر بسر چاه کنی- خنده ها بر غم تو دختر مهتاب زند

گر شبی از سر غم آه کنی   .  

          درد اگر سینه شکافد، نفسی بانگ مزن- درد خود را به دل چاه مگو

استخوان تو اگر آب کند آتش غم ـ-آب شو، « آه » مگو   .  

دیده بر دوز بدین بام بلند - مهر و مه را بنگر- سکه زرد و سپیدی که به سقف فلک است - سکه نیرنگ است

سکه ای بهر فریب من و تست-سکه صد رنگ است

**   همین زال فلک                                 با چنین سکه زرد ـ

و همین سکه سیمین سپید ـ                        میفریبد ما را

هر زمان دیده ام این گنبد خضرای بلند ـ                     گفته ام با دل خویش  : 

مزرع سبز فلک دیدم و بس نیرنگش              نتوانم که گریزم نفسی از چنگش

آسمان با من و ما بیگانه                 زن و فرزند و در و بام و هوا بیگانه

» خویش » در راه نفاق ـ » دوست » در کار فریب ـ «آشنا » بیگانه               

شاخه عشق، شکست                     آهوی مهر، گریخت

تار پیوند، گسست                          به که باید دل بست ؟

به که شاید دل بست ؟                   ازکتاب طلوع محمد